Eén prijs: het recht om een casino te bouwen in het hart van New York.
Jay-Z probeert het te bemachtigen, Nas wil een stuk en de eigenaar van de Mets geeft een fortuin uit om te winnen, een dochteronderneming van de Yankees probeert het ook.
De grootste commerciële verhuurder van Manhattan is all-in, de bemanning van Hudson Yards wil het en de man achter Coney Island ook vervolgens een voormalige politiecommissaris is hierin verwikkeld, plus een voormalige gouverneur.
En de naaste vertrouweling van Eric Adams, en de man die eigenaar is van de oude golfbaan van Donald Trump en tot slot het hoofd van een particulier inlichtingenbureau.
Waar ze allemaal op uit zijn is een casinolicentie in de staat New York een licentie om letterlijk geld te drukken, zoals een insider die dicht bij verschillende bieders staat, het verwoordt. De kansspelcommissie van de staat zal naar verwachting volgend jaar maximaal drie vergunningen verlenen.
Elf grote groepen zijn op jacht, twee van hen worden als grote favorieten beschouwd, omdat ze al zogenaamde racinos exploiteren – slots operaties die verbonden zijn met bestaande paardenrenbanen – en de politieke steun genieten die gepaard gaat met een gevestigde positie.
Dan ligt er nog één enkele, bijna ondoorgrondelijk lucratieve licentie voor het oprapen, de winnaar zal een eenmalig bedrag van een half miljard dollar betalen en vrijwillig belastingtarieven betalen die de 70 procent benaderen.
En ze zullen het doen, de winnaar van dit nul som spel krijgt een unieke kans om te profiteren en een heel deel van de stad opnieuw te creëren.
New Yorkers zijn misschien gewend aan grootsheid, aan het ophalen van hun schouders tegen een nieuwe wolkenkrabber alsof het weer een uitloper van een bergketen is en de casinodeal is anders.
De kans is zo gigantisch dat de bieders beloven, bijna als extraatjes, om miljarden uit te geven om enkele van de meest uitdagende technische hoogstandjes van de stad op te lossen en om concertzalen, woontorens, wetenschapscentra, openbare scholen, parken en zelfs een museum te bouwen van de democratie.
Dit zijn projecten die normaal gesproken op zichzelf de krantenkoppen zouden verdienen. In deze strijd zijn ze slechts verliesleiders, een vergunning om een casino in of direct buiten New York City te exploiteren is vrijwel elke investering waard.
Zelfs één van deze biedingen zou een van de grootste strijd om landgebruik in de geschiedenis van New York zijn, en we hebben er hier in Manhattan vijf, zegt Mark Levine, de stadsdeelvoorzitter.
Zoals de leidende bieders ernaar kijken, is het enige wat tussen hen en een voortdurende stroom aan geld staat de juiste PR en lobbyinspanningen, die drukcampagnes zijn aan de gang, met gedurfde publieke steunbetuigingen en arm-verdraaiingen in de achterkamertjes.
In deze fase van het proces is elke campagne op unieke wijze micro-targeted, dat komt omdat naast alle milieu- en bestemmingsbeoordelingen die je zou verwachten, elk casino bod in New York City een extra hindernis moet overwinnen.
Regels opgesteld door de staat zeggen dat een bepaald voorstel geen vooruitgang kan boeken tenzij het de steun heeft van een gemeenschap-adviescomité dat specifiek is voor de locatie ervan, elke commissie bestaat uit zes mensen die worden benoemd door de burgemeester, de gouverneur en de stadspresident, gemeenteraadslid, senator en parlementslid van de locatie en dat geeft lokale gekozen functionarissen een buitengewone invloed op de miljardenorganisaties die in hun achtertuin willen bouwen.
De biedingen die door deze commissies komen, worden vervolgens beoordeeld door een casinobestuur van vier personen in Albany, hun aanbevelingen zullen vervolgens aan de staats kansspelcommissie worden voorgelegd, waarvan de leden worden benoemd door de gouverneur.
Ze worden verondersteld de biedingen vooral op economische criteria te beoordelen, waarbij ze de voorkeur geven aan de biedingen die de meeste banen creëren, het meeste geld in de staat pompen, en dat ook het snelst doen.
Kleinere overwegingen: impact op het milieu, verplichtingen op het gebied van diversiteit en eventuele effecten op de lokale gemeenschappen en het is ofwel de perfecte tijd voor New York om casino’s te verwelkomen, ofwel een volkomen afschuwelijke tijd, afhankelijk van je standpunt.
De stad schudt nog steeds de gevolgen van de pandemie van zich af, de commerciële vastgoedmarkt bevindt zich in een langzame crisis, en de levensvatbaarheid van hele buurten is een open vraag.
Onze burgemeester, die het onderwerp is van minstens drie federale en staatscorruptieonderzoeken, lijkt niet bepaald een masterplan voor groei te hebben, een casino zou precies kunnen zijn wat New York nodig heeft.
Maar als de kansspelgeschiedenis een leidraad is, zal een buitensporig groot deel van het geld dat naar de kansspelautomaten en black-jack tafels van de winnaars stroomt, afkomstig zijn van de mensen die het zich het minst kunnen veroorloven om het op te geven.
De bieders praten graag over hoe glamoureus hun casino’s zullen zijn en hoe ze walvissen van buiten de stad willen binnenhalen, privé erkennen sommigen van hen de realiteit.
De marges zitten in de probleemspelers PG, of mensen die helemaal niet rijk zijn, zegt de bron dicht bij verschillende kanshebbers, of zoals een leidinggevende bij een van de bieders me vertelde: Het idee dat je een menigte mensen met strikjes gaat krijgen?
De meeste betrokkenen hebben vrede gesloten met de afweging, de belastingen, de banen, alle extra economische activiteit waarvan iedereen aanneemt dat die zal ontstaan – het is gewoon te veel om te laten liggen en in mijn werk moet ik de goede en de slechte kanten tegen elkaar afwegen, zegt Donovan Richards, stadsdeelpresident van Queens.
Mensen zullen absoluut gewond raken als er een casino in de buurt is, maar het is onze taak om ervoor te zorgen dat we het zo veel mogelijk minimaliseren, Richards beschouwt zichzelf als een casino-supporter.
nergens is de campagne voor een casino intenser geweest – en de inzet duidelijker – dan bij Citi Field, de thuisbasis van de New York Mets in Queens, de eigenaar van het team, Steven A. Cohen, was de echte inspiratiebron voor Billions, een investeerder die rijker dan God was en wiens hedgefonds failliet ging nadat het schuldig had gepleit aan het overtreden van de wetten op handel met voorkennis.
Hij is op een missie voor respect en is gewend te kopen wat hij wil. Cohen is beroemd in de kunstwereld vanwege het tweemaal kopen van dezelfde Picasso ($155 miljoen) en in de sportwereld vanwege het samenstellen van de duurste selectie van honkbal ($379 miljoen).
Die uitgaven zijn niets vergeleken met zijn zoektocht om het Citi Field-gebied te transformeren in een eersteklas casino en resort, met een Hard Rock Hotel, verschillende restaurants, een concertlocatie vergelijkbaar met Radio City, een verzorgde nieuwe groene ruimte. , en meer. Cohen zegt dat hij het plaatselijke metrostation zal herbouwen, nieuwe medische en geestelijke gezondheidscentra zal financieren en het enorme technische werk zal financieren dat nodig is om te voorkomen dat dit zinkende perceel terugkeert naar Flushing Bay. Totale kosten: $ 8 miljard.
Maar er is een probleem , de parkeerplaats die Cohen wil gebruiken is technisch gezien een parklandschap, onderdeel van het terrein van de oude Wereldtentoonstelling, om het gebied voor iets anders te gebruiken, moet er een wetsontwerp in de wetgevende macht liggen om die status te veranderen, om deze te vervreemden, geen rekening, geen casino.
Het precedent van Albany dicteert dat het wetsvoorstel afkomstig is van lokale vertegenwoordigers, en in de senaat is dat Jessica Ramos, een 38-jarige alleenstaande moeder van twee kinderen, een levenslange linkse activist geboren uit Colombiaanse immigranten zonder papieren, en iemand die heeft geworsteld met ontwikkelaars voor jaar, ze heeft de facto een vetorecht over het hele project van Cohen.
Cohen en Sullivan hebben zo ongeveer alles geprobeerd om Ramos te overtuigen. Ze hebben haar voormalige collega’s in de arbeidersbeweging opgedragen om op haar te leunen en hebben enquêteurs gestuurd om bij tienduizenden deuren in haar district aan te kloppen.
De familiestichting van Cohen schonk 116 miljoen dollar aan een plaatselijke gemeenschapsschool voor een trainingscentrum voor arbeidskrachten, het grootste in de geschiedenis van het systeem van de City University of New York.
Gedurende bijna twee jaar van overreding heeft Ramos aanwijzingen gegeven dat ze tegen het casino van Cohen is, maar ze heeft het nooit officieel of categorisch gemaakt, waardoor haar steun net buiten bereik was, schaken met een miljardair, vertelt ze me was heel interessant.
We ontmoeten elkaar op de parkeerplaats van Citi Field. Het is een lelijke dag, het regent en er zijn geen winkels waar je in kunt duiken, alleen snelwegen en kaal asfalt, Ramos zegt dat ze hier iets nieuws wil. Iedereen doet.
Het inkomen per hoofd van de bevolking in het district Ramos bedraagt minder dan $30.000, op de nabijgelegen Roosevelt Avenue bloeit een ondergrondse economie; De politie heeft daar net een tiental bordelen opgepakt.
Ramos vindt het moeilijk om te zien hoe een casino zou helpen. En ze kan niet voorbij de heerszucht van Cohen komen.
Ik ben verontwaardigd dat hij onze hele gemeenschap gegijzeld houdt door te zeggen dat het een casino is of niets, zegt Ramos.
Waarom zou iemand zomaar zijn zin krijgen als het een beslissing is die gevolgen zal hebben voor miljoenen mensen? Dit is eigenlijk openbare grond. Ons land.” Mensen in Cohen’s kring zijn er lang van uitgegaan dat dit soort gesprekken eenvoudigweg een onderhandelingspositie zijn.
Zeker, Ramos heeft misschien al eerder tegen grote ontwikkelingsprojecten gevochten. (Ze was er uitgesproken tegen dat Amazon in de buurt een enorm hoofdkwartier zou bouwen.)
Maar wie wil deze puinhoop behouden? Welke ambitieuze politicus wijst zoveel geld af? Zoveel banen? Zoveel aandacht? Wat Cohen niet weet, is dat de geest van Ramos nu voor 100 procent vaststaat.
Ze maakt haar formele oppositie bekend, hier in deze regels die u leest. We steken Northern Boulevard over en lopen richting Flushing Bay, terwijl de regen overgaat in een stortbui. Ze weet dat haar kiezers meer middelen nodig hebben; één op de vijf kinderen leeft in armoede.
Ze weet dat Cohen hen hoop belooft. Maar hoop verkopen aan wanhopige mensen – dat is iets dat zij herkent als het fundamentele businessplan van een casino, een plan dat voor niemand anders dan voor het casino goed uitpakt.
Ze is weg, we zijn niet in de positie om een casino te hosten, zegt Ramos, de mensen die hier zijn, hopen generatierijkdom op te bouwen en ik zie gewoon niet hoe een casino ons helpt dat doel te bereiken, ik bedoel het is letterlijk het tegenovergestelde en het is het onttrekken van de weinige rijkdom die we hebben.
Het casinobod van Cohen is nu vrijwel dood, hoewel zijn team natuurlijk volhoudt dat ze nog steeds een kans hebben. (“Er is zowel tijd als meerdere manieren om dit voor elkaar te krijgen, zegt Rickett.)
Dat betekent dat enkele van de best gepositioneerde concurrenten voor de uiteindelijke casinolicentie zich in Manhattan bevinden, denk eens aan het bod uit Hudson Yards, het terrein doet al een beetje Vegas-achtig aan in de zin dat het een synthetisch megaproject met airconditioning is, gebouwd in de middle of nowhere.
Net als de Bellagio heeft hij al een Cartier, een Fendi en een Dior. Gerelateerde bedrijven, die Hudson Yards hebben gebouwd, bieden aan om samen te werken met Wynn Resorts om naar verluidt 12 miljard dollar te besteden om de omvang van het complex feitelijk te verdubbelen, te beginnen met de bouw van een dek van 2 miljard dollar om de open spooremplacementen tussen 11th en 12th Avenue te bedekken.
Bovendien wil Related een wolkenkrabber van 80 verdiepingen bouwen met daarin een casino en 1.750 hotelkamers, een tweede toren met 1.500 appartementen en een derde gebouw met 2 miljoen vierkante meter kantoorruimte en een school voor 750 studenten.
Plus een groen gebied ter grootte van Bryant Park, als de kansspelraad voorrang geeft aan biedingen op basis van kapitaalinvesteringen, is dit er een met voldoende.
Een gekozen functionaris noemt het een objectief sterk bod met objectief serieuze politieke tegenstand.
Het lokale gemeenschapsbestuur publiceerde onlangs een openbare brief waarin het voorstel werd aangevallen, waarin werd opgemerkt dat het aantal geplande appartementen minder dan een derde bedraagt van de 5.700 eenheden die Related aanvankelijk beloofde te bouwen op Hudson Yards in 2009. Maar de politieke oppositie hoeft niet absoluut te zijn.
Gerelateerde beweringen dat het project 35.000 tijdelijke banen in de bouwsector zal creëren en nog eens 5.000 permanente banen – allemaal vakbonden, het bedrijf oefent zoveel invloed uit dat een medewerker die voor een rivaal werkt het een schaduwregering noemt.
Ze bedoelen het als een compliment. De andere duidelijk Vegas-achtige bestemming van New York is natuurlijk Times Square en het bod dat daarop is gebaseerd, van de ontwikkelaar SL Green, kan de duidelijkste indicatie geven van de omvang van de verandering die een casino naar New York zou kunnen brengen.
Zowel voor als tegenstanders van het project geloven dat het het potentieel heeft om het toeristische mekka van de stad opnieuw te creëren op een bevel dat niet meer is gezien sinds het stadhuis in de jaren tachtig en negentig achter de pornotheaters aan ging en het opnieuw uitvond als een zone die veilig genoeg is voor een M&M flagshipstore.
Aan elke kant staan enkele van de zwaarste spelers van de stad. SL Green, dat meer kantoorruimte in Manhattan bezit dan welke andere verhuurder dan ook, werkt samen met Caesars aan een plan om 1515 Broadway – nu het hoofdkantoor van Paramount, en de set van Total Request Live destijds – om te bouwen tot een hotel met 950 kamers en 250.000 kamers en kansspeloperatie van vierkante meter.
Roc Nation van Jay-Z is ook betrokken bij het project, helpt het te verkopen aan gemeenschapsgroepen en zorgt voor de broodnodige glamour.
Bill Bratton, de tweevoudig voormalige politiecommissaris, geeft advies op het gebied van beveiliging en heeft een reeks netwerkcamera’s, surveillance-drones en particuliere bewakers ter waarde van $ 78 miljoen geschetst om het gebied veilig te houden. Frank Carone, voormalig stafchef van de burgemeester en de snelst stijgende lobbyist van de stad, is adviseur.
Alles bij elkaar zouden SL Green en zijn partners naar verluidt 4 miljard dollar uitgeven, het lot van SL Green is verweven met dat van Times Square zelf en op het moment dat de buurt zich ontrafelt, beweegt de Disneyficatie zich in omgekeerde richting.
Illegale wietwinkels en fastfoodrestaurants hebben de flagshipstores vervangen, het voetgangersverkeer is nog steeds met ongeveer een kwart gedaald ten opzichte van het niveau van vóór de pandemie.
Een groot deel van het commerciële vastgoed is niet van topkwaliteit, en zelfs op het onlangs gerenoveerde 5 Times Square, waarin SL Green investeert, staan 25 van de 37 beschikbare verdiepingen volledig leeg. De grootste winkelpui is een Red Lobster, die failliet dreigt te gaan.
En dat is slechts een klein deel van de bezittingen van SL Green in het gebied – acht gebouwen, 5 miljoen vierkante meter. Het is moeilijk om een ander project voor te stellen dat deze achteruitgang zou kunnen tegengaan. SL Green stelt dat een casino een positieve cirkel zou veroorzaken.
Het zal de kwaliteit van het straatbeeld verbeteren, zegt een bedrijfsleider, en dan zullen verhuurders weer in hun eigendommen gaan investeren – minder graffiti, opgeruimd, meer veiligheid.
En het begint een opwaartse cyclus te worden van het verbeteren van Times Square, het is contra-intuïtief, omdat casino’s doorgaans zijn ontworpen om klanten binnen te houden, afgesloten van de echte wereld. Het idee van SL Green is om het typische kansspelresort binnenstebuiten te keren.
Het bedrijf zegt dat hoewel het casino behoefte zal creëren aan meer dan 3.000 hotelkamers en 25 restaurants, ze van plan zijn minder dan een derde daarvan te bouwen en van plan zijn de resterende gasten en diners naar andere etablissementen in de buurt te sturen.
Wat we hier proberen te doen, zegt de directeur, is van Times Square het casino maken om dat te laten werken heeft SL Green de steun nodig van leden van de gemeenschap en de gekozen functionarissen die hen vertegenwoordigen, het bedrijf heeft de afgelopen twee jaar agressief het hof gemaakt.
De grootste restaurants van het gebied, commerciële verhuurders en de toneelacteursvakbond zijn allemaal aan boord. SL Green heeft ongebruikte kantoorruimte aangeboden aan lokale non-profitorganisaties, beloofd 12,5 miljoen dollar te besteden aan openbare badkamers en evenementen in de buurt gehouden met Roc Nation-legendes als Fat Joe.
Drie mensen, waaronder een staatscommissaris, vertelden me dat het bedrijf uitnodigingen had rondgehangen om Jay-Z en Beyoncé persoonlijk te ontmoeten, soms was de hofmakerij een beetje te agressief. In maart 2023 was SL Green in gesprek over het ondersteunen van Project FIND, dat senioren uit de buurt helpt, in ruil voor goedkeuring van het casino.
Mark Jennings, uitvoerend directeur van de groep, vertelde me dat toen hij zei dat hij een regeling van zijn raad van bestuur moest regelen, de toon abrupt veranderde. Hij herinnert zich dat hem werd gevraagd: ‘Wat, hou je niet van geld?’ Ik bedoel, dat was een letterlijke opmerking die tegen mij werd gezegd.
Hij was verrast dat de fixers van het bedrijf bezwaar zouden maken tegen zoiets fundamenteels, ik had echt het gevoel dat ze me probeerden te kopen, zegt Jennings. (SL Green ontkent dat dit incident heeft plaatsgevonden.)
Een van de meest intense hulpverleningsactiviteiten was voor de theatergemeenschap. SL Green en haar partners hebben beloofd om $30 miljoen aan Broadway-ticketvouchers weg te geven aan casinoklanten en nog eens $20 miljoen uit te geven aan kaartjes voor senioren en kinderen.
Maar de Broadway League, die de grote theaterbezitters en -producenten vertegenwoordigt, is tegen en leidt een coalitie van West Side-gemeenschapsgroepen in een poging het project te blokkeren. (Jennings en Project FIND maakten er uiteindelijk deel van uit.)
In de hoofden van de producenten brengen ze in een goed jaar al 15 miljoen theaterbezoekers naar de buurt.
Ze ervaren de extra kaartverkoop niet als bijzonder genereus, we zijn niet naïef, zegt Jeff Daniel van de Shubert Organization tijdens een kopje koffie bij Sardi’s, de eeuwenoude producentenhaven.
Het is een opportunistische kans voor hen om ons huidige economische voordeel te kannibaliseren.” Hij wijst uit het raam naar Shubert Alley, zijn theater bevindt zich aan de linkerkant en de ingang van het nieuwe Caesars-casino zou aan de rechterkant zijn.
De indruk die hij wekt is dat het een beetje beledigend is voor een casino om zichzelf midden in een uitgaansgebied te parkeren waar zijn industrie zo hard aan heeft gewerkt om het op te bouwen, laten we duidelijk zijn: een deel van de leden van de Broadway League zou een casino helemaal niet erg vinden.
Ze willen het gewoon ergens anders hebben, het argument herinnert ons eraan dat het hele proces van casinosites bijna komisch hyperlokaal is.
Sommige non-profitorganisaties in de anti-SL Green-coalitie van de Broadway League krijgen geld uit een gemeenschapsfonds dat wordt ondersteund door het Hudson Yards-team. De twee hypothetische casino’s zouden slechts een tiental blokken van elkaar verwijderd zijn.
Voor de producenten en hun bondgenoten is dit specifieke casinovoorstel het economische en culturele equivalent van een kernreactor. Geweldig als het werkt, maar beter als het niet naast de deur is.
luister naar de verschillende bieders die hun droomland-megaprojecten lang genoeg hypen en je kunt bijna de realiteit vergeten van wat casino’s zijn en voor wie ze aantrekkelijk zijn. Onlangs reed ik op een doordeweekse ochtend naar een van de racinos: Resorts World New York City, grenzend aan de Aquaduct Racetrack, net ten noordwesten van JFK Airport.
De beperkte spelproducten daar – voornamelijk speelautomaten en videoterminals – werden door de staat goedgekeurd op een ander moment van begrotingsalarm, in de weken na 11 september. (Het duurde enkele jaren voordat de machines daadwerkelijk werden geïnstalleerd, gedeeltelijk omdat het hoofd van de kansspelcommissie van de senaat, ene Eric Adams, op geloofwaardige wijze werd beschuldigd van het doorsluizen van voorkennis naar een topbieder.)
Ik zie een oudere vrouw in een rollator en met een masker uit een shuttlebus schuifelen en naar binnen gaan, waar witte en chardonnay-imitatiekristallen over de speelvloer hangen, de vloerbedekking heeft een abstract kobalt-en-maïspatroon uit de jaren vijftig, perfect voor het absorberen van een blauwe Curaçaose margarita of de Jell-O-shots van gisteravond.
Een moeder met een heuptasje houdt haar volwassen zoon bij de arm; hij heeft moeite met lopen. Resorts World wordt beheerd door een Maleisisch bedrijf, de Genting Group, en de speelautomaten hebben namen als ‘Money Link – Egyptian Riches’ en ‘Fu Dai Lian Lian Dragon’.
Vrouwen in cocktailjurken met diepe halslijnen verschijnen op schermen en smeken klanten om samen met hen aan videoblackjacktafels te gaan zitten, er zijn geen deelnemers, maar de baccaratzaal zit vol: ongeveer zestig mensen zitten in kleine kraampjes en staren naar hun virtuele kaarten.
Handen kosten minimaal $ 50, maximaal $ 4.400, gelukkige negens winnen! roept een aan het plafond gemonteerde monitor.
Maar er is geen geluk, de uitkomsten worden allemaal vooraf bepaald door een door de staat gecontroleerd, gecentraliseerd systeem, net als bij krasloten. Niemand juicht. Het is onmiskenbaar deprimerend – en verbluffend lucratief.
Resorts World heeft 1.000 mensen in dienst en brengt bijna $1 miljard per jaar binnen, waardoor het het meest winstgevende casino van het land is buiten Nevada, ongeveer 68 procent van dat geld wordt aan de staat gegeven, bijna 700 miljoen dollar per jaar, wat Resorts World New York’s grootste belastingbetaler maakt.
Het bedrijf zegt dat als het kan upgraden naar een volledige casinolicentie, een licentie die het mogelijk maakt meer en verschillende spellen aan te bieden, het nog eens een miljard per jaar in de staatskas zal steken.
Naar alle waarschijnlijkheid zal een groot deel van dat geld afkomstig zijn van spelers/gokkers die allesbehalve high rollers zijn. “De gamingmarkt werkt over het algemeen goed”, zegt een directeur van Resorts World.
Dat is gewoon het Noord-Amerikaanse spel, landelijk leveren slots meer kansspelinkomsten op dan sportweddenschappen, online gokken en tafelspellen zoals craps en poker samen, de Encore Boston Harbor, die zichzelf afficheert als een vijfsterrenresort, trekt een menigte van voornamelijk lokale bewoners en haalt meer dan de helft van zijn inkomsten uit slots.
De Encore, die wordt beheerd door Wynn, wordt beschouwd als een relatief sterke speler onder de recente casinoprojecten in de grote steden, die niet allemaal winstgevend zijn gebleken, uit een recent rapport van onderzoekers van de Universiteit van Massachusetts Amherst blijkt dat de site bijna 10.000 banen heeft gegenereerd en de staat jaarlijks 1 miljard dollar aan nieuwe economische activiteit oplevert.
Maar het casino-experiment in Chicago is een ramp geweest en heeft minder dan de helft van de beloofde inkomsten opgeleverd. (Dan is er nog Atlantic City, de oudoom van het gokken aan de oostkust, waar casino’s werden ingezet om het armoedecijfer van 17 procent te verhogen.
Een halve eeuw later bedraagt dat percentage nu ruim 32 procent, in New York, Resorts World is een van de drie bedrijven die casino’s exploiteren in de staat, en geen van hen heeft de aanvankelijk beloofde omzetverwachtingen gehaald, verschillende landen hebben opnieuw met de staat onderhandeld om hun belastingtarieven substantieel te verlagen.
Eén bron met diepgaande connecties met de gaming-industrie haalt zijn schouders op over de discrepantie: Zo krijg je projecten gedaan, toch? Je blaast de kansen op werk op, je blaast de inkomsten op.
Maar de kracht van de gevestigde macht valt niet te ontkennen. Resorts World en de andere racino in de omgeving van New York – MGM Empire City in Yonkers – zijn na meer dan een decennium van activiteiten diep geïntegreerd in hun gemeenschappen.
Snelheid op de markt is een van de belangrijkste criteria voor het staatskansspel, en het is uiteraard gemakkelijker om snel te handelen als het casino al gebouwd is en bovendien heeft Resorts World beloofd om 5 miljard dollar uit te geven aan het upgraden en toevoegen van een hotel, restaurants, het terrein, een concertlocatie en iets dat het aanprijst als een ‘innovatiecentrum.
Het personeelsbestand zou toenemen tot 5.000. Nas, een beroemde zoon van Queens, steunt publiekelijk het bod, samen met voormalig point guard Kenny Smith en tv-kok Marcus Samuelsson, dat geldt ook voor de lokale pols.
Voor een gekozen functionaris, zegt senator Joe Addabbo, is dit een unieke kans.
Alle biedingen zijn ambitieus, indrukwekkend, goed gefinancierd en – gegeven waar ze tegenaan lopen – wordt algemeen verwacht dat ze tekortschieten.
De Hudson’s Bay Company wil bijvoorbeeld de bovenste drie verdiepingen van het Saks Fifth Avenue-gebouw ombouwen tot een blits boetiek casino, het is misschien te veel een boetiek: er zou niet het enorme aantal banen in de bouw of de horeca zijn die de andere locaties nodig hebben, noch het vloeroppervlak voor slots, dus de staat zou vermoedelijk veel minder inkomsten krijgen.
Bovendien ligt Saks direct tegenover East 50th Street van de St. Patrick’s Cathedral. In de ogen van lokale gekozen functionarissen en het speelbord in Albany is dat waarschijnlijk niet ideaal, aan de andere kant van Manhattan duwt Larry Silverstein twee wolkenkrabbers van 46 verdiepingen met een luchtbrug.
Maar sinds de aankondiging van zijn plannen in juni 2023 heeft het project niet veel momentum gegenereerd. Op Coney Island zou een bod van Thor Equities een casino, hotel en achtbaan aan de promenade plaatsen. Het gaat in tegen de onvermijdelijke optiek dat het lijkt alsof het de zoveelste Atlantic City is.
Dan is er het plan in Midtown East. Het trok voor het eerst de aandacht met een weergave van een gigantisch reuzenrad naast (en bijna zo groot als) de Verenigde Naties, het middelpunt van een resort met een hotel met 1200 kamers, twee torens met appartementsgebouwen en vier hectare park.
Grote fortuinen zullen over-the-top ideeën aantrekken, soms zelfs een beetje magisch denken, maar dit leek iets uit een Bond-film of misschien Austin Powers, de ondernemer erachter is in ieder geval kleurrijk genoeg.
Stefan Solovjev, die de miljarden-dollar vastgoedportefeuille van zijn vader Sheldon Solow heeft geërfd, is bijna 50 jaar oud, maar kleedt zich als een 16-jarige schaatser. Hij heeft minstens twintig kinderen. (“Het aantal is niet belangrijk”, vertelde hij ooit aan Business Insider.)
Hij is de 26e grootste landeigenaar in de Verenigde Staten en zijn bezit omvat onder meer de Colorado Pacific Railroad, een veeboerderij met 5.000 dieren in New Mexico, en een rhodiummijn in Nevada.
Al zeventien jaar woont zijn familie op het grootste stuk braakliggende grond in Manhattan: zes en een halve hectare langs de East River, hij wilde daar iets bouwen; de casinokans zet hem aan het denken mega. Solovjev heeft het toezicht op het casino gedelegeerd aan Michael Hershman, al jarenlang familieadviseur.
Hij heeft een kantoor aan West 57th Street 9, de schuine wolkenkrabber die het hoofdkwartier is van het imperium van Solovjev, met in de lobby een galerij van Giacomettis en Calders, die alleen op afspraak toegankelijk is. Hershman, 78, begroet me op de 30e verdieping, voor een koning-van-de-wereld uitzicht op Central Park, en benadrukt dat zijn bod subtieler is geworden.
Er zijn vijfhonderd betaalbare woningen binnen, het reuzenrad is uit en het casino zelf is ondergronds je merkt niet eens dat het er is, zegt hij en andere elementen zijn onder meer een wellnesscentrum van 32.000 vierkante meter en een Museum voor Vrijheid en Democratie, compleet met stukken van de Berlijnse Muur.
Hershman zegt dat hij een ontmoeting heeft gehad met de VN en hen heeft verzekerd dat een casino geen veiligheidsprobleem zou opleveren.
Mijn achtergrond is intelligentie, zegt hij en voegt eraan toe dat hij en een adviesbureau dat hij leidt betrokken zijn geweest bij onderzoeken die, denk ik, vijf wereldleiders hebben neergehaald’, waaronder Ferdinand Marcos, Rajiv Gandhi en Richard Nixon.
De vastgoedhandelspublicatie The Real Deal fotografeerde hem ooit in een trenchcoat en met een vergrootglas in de hand als profiel, waarbij hij opmerkte dat hij een kogel had opgevangen toen hij infiltreerde in de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie.
Hij is medeoprichter van de anticorruptieorganisatie Transparency International; over een paar dagen zal hij een onderscheiding uitreiken aan de dochter van de Russische dissident Alexei Navalny, adere ontwikkelaars denken dat Solovjev en Hershman geen enkele kans hebben, grotendeels omdat ze niet de politieke huurwapens ondertekenen die elke andere bieder als essentieel beschouwt.
Zowel Cohen als Resorts World hebben de lobbywinkel Moonshot Strategies ingeschakeld, die $ 7 miljoen ophaalde voor de Adams-campagne van 2021, Tim Pearson, de door schandalen getekende vriend en assistent van de burgemeester, werd een tijdlang betaald door Resorts World terwijl hij ook een salaris van het stadhuis kreeg.
Vito Pitta, hoofd van het juridische verdedigingsfonds van Adams, heeft een lobbybedrijf dat werkt voor Bally’s, dat een casino probeert te bouwen op de oude golfbaan van Donald Trump in de Bronx, Neal Kwatra, de voormalig politiek directeur van de machtige hotelvakbond, werkt voor zowel Bally’s als Resorts World.
Bruce Blakeman, directeur van Nassau County, heeft opgetreden als onbetaalde woordvoerder voor het bod van de Las Vegas Sands Corporation om daar een casino in het Colosseum te vestigen, terwijl voormalig gouverneur David Paterson letterlijk op de loonlijst staat. ‘Kerel, ik ben vreemd,’ zegt Hershman terwijl hij naar voren leunt.
Wij leveren geen politieke bijdragen. Ik ga deze klootzak winnen op basis van verdienste, en als ik hem niet op basis van verdienste win, kan ik ’s nachts goed slapen. Ben ik nu naïef? Als New Yorker weet ik hoe New York werkt. Maar ik ga het spel niet spelen. Ik ga het niet doen.”
Bovendien heeft Hershman een back-upplan. Hoewel hij – net als alle grote bieders – volhoudt dat het casino de economische motor moet zijn die hun enorm ambitieuze ontwikkelingen aandrijft, is dit slechts tot op zekere hoogte waar, Hershman en Solovjev hebben al toestemming om drie woontorens, een kantoorgebouw en een iets kleiner park op het terrein te bouwen.
Hershman zegt dat als ze het casino niet winnen, hij belastingvoordelen nodig heeft om de betaalbare eenheden te bouwen, maar de torens zouden nog steeds omhoog gaan, voordat Jessica Ramos en Steve Cohen het eens waren over zijn casinoplan, hadden ze het begin van een werkrelatie.
Nadat Cohen de Mets had gekocht, investeerde hij in de arbeiderswijken rondom het stadion. En Ramos zorgde voor een unieke ontmoeting tussen Cohen en pleitbezorgers voor balspelers in de minor league, die ertoe leidde dat hun salarissen werden verdubbeld. In een verklaring bedankte ze ‘Oom Steve’ voor zijn hulp.
Al vroeg in de casinoplanning vroeg Cohens plaatsvervanger, Sullivan, aan Ramos wat ze nodig had om achter het project te staan. Ze zei dat alle nieuwe banen vakbondswerk moesten zijn; dat werknemers zonder papieren huisvesting nodig hadden; en dat elke overeenkomst bindend moest zijn, omdat ontwikkelaars een lelijke staat van dienst hadden in het doen van toezeggingen voor gemeenschapsvoordelen en deze vervolgens negeerden, Sullivan leek open te staan voor de ideeën.
Maar Ramos waarschuwde hem: probeer ons dit niet op te dringen. Grote campagnes van machtige buitenstaanders hadden de gewoonte om in Queens te sterven. Toch kozen Cohen en Sullivan voor een agressieve aanpak.
Ze organiseerden 16 visies-essies en gemeenschapsworkshops op het honkbalveld, casinovriendelijke mailers bedekten Queens; het retouradres was een leegstaande winkelpui in Corona met een werkvergunning op de voordeur.
Sullivan irriteerde Ramos door overal in het gebied te verschijnen, kalkoen uit te delen bij een voedselbank in Corona en aan het hoofd te verschijnen van een parade voor het nieuwe maanjaar, vlak naast de burgemeester en de gouverneur.
Waar velen misschien wel nabuurschap hebben gezien, zagen Ramos en andere gekozen functionarissen Sullivan bijna als een politicus die tegen hen opkwam, het irriteerde Ramos ook toen Sullivan, in zijn schijnbare poging om elke lokale invloedrijke venter die hij kon vinden, een paar mensen met wie ze in het verleden in botsing was gekomen, inhuurde.
De strategie om Ramos te overtuigen leek te verschuiven naar een strategie van duwen. Een insider die getuige was van de dynamiek zegt: Sully bleef maar zeggen: ‘Ik ga haar insluiten.’ het enige wat je hoeft te doen is haar een keer ontmoeten om te weten dat dit het domste is om te doen.
Het moment waarop Ramos ervan overtuigd raakte dat Sullivan niet langer geïnteresseerd was in overreding, vond plaats op een dag in februari, ze organiseerde haar derde stadhuis in het casino van de Queens Hall of Science. Sullivan organiseerde een grote persconferentie naast de deur, waarin hij alle zoetstoffen van het Cohen-plan prees: een upgrade van het treinstation, een eetzaal ‘Taste of Queens’, een gemeenschapsfonds van $ 163 miljoen.
Ruim honderd leden van de pro-casinoschildersvakbond stonden buiten. Bij het gemeentehuis deelde een van de adviseurs van Sullivan handgeschreven bordjes uit: ‘Meer livemuziek!’ “Dit klinkt leuk!” “Queremos el Food Hall.”
Tijdens de vraag- en antwoordsessie leken de eerste acht mensen die naar de microfoon stapten allemaal in de hoek van Cohen en Sullivan te staan. (Twee postten later selfies met Sullivan op Citi Field op de openingsdag van de Mets.)
Voor Ramos voelde het allemaal als kunstgras en een hinderlaag. Ramos weet dat ze op het punt staat een grote terugslag te krijgen vanwege haar beslissing om zich formeel tegen het casino te verzetten en daarom had ze het gevoel dat ze maandenlang niets definitiefs in het openbaar kon zeggen, niet zolang de staatswetgever nog in zitting was.
Als ze dat wel had gedaan, hadden Cohen en Sullivan misschien geprobeerd een andere senator zover te krijgen dat hij de wet inzake parkvervreemding zou indienen, ook al zou dat een bijna ondenkbare schending van het protocol zijn geweest.
Ik heb geprobeerd hun venster te verkorten, zodat ze om mij heen konden lopen, zegt ze op de parkeerplaats van Citi Field, zie je, ik heb heel bewust moeten zijn in mijn gebaren, het was een hele opgave.
Ze wordt door casino-advocaten op straat geconfronteerd terwijl ze haar kinderen ophaalt, en anti-casino-demonstranten verschijnen bij haar thuis met megafoons en spandoeken. Ramos begint te huilen. “Ik weet dat ‘ja’ zeggen makkelijk is.
Ik weet dat nee zeggen moeilijk is zegt ze. Ze balt haar handen tot vuisten, mijn buren werken zich elke dag kapot. Wij verdienen het beste en we komen voortdurend tekort op elk bestuursniveau, we zijn hier wanhopig op zoek geweest naar economische ontwikkeling.
En onze grootste hoop is een verdomd casino?! Ze hoopt met een compromiswetsvoorstel te komen, een wetsvoorstel dat van de parkeerplaats van Citi Field een congrescentrum en hotel kan maken, misschien samen met een concertlocatie en een eetzaal.
Terwijl we teruglopen naar trein 7, praten Ramos en ik over een opiniepeiling die ze onlangs heeft uitgebracht, waarin een vraag werd opgenomen over de vraag of er twee casino’s in Queens zouden moeten zijn. Hou vol. Betekent dit dat ze het goed vindt als ze een volledige vergunning krijgt voor de Resorts World-operatie bij het Aquaduct?
Na al die waarschuwingen over casino’s die geld uit de lokale gemeenschap lekken, vindt ze het prima dat er één op slechts een paar kilometer van de I-678 ligt? Een die zo transparant ellendig is?
Ramos geeft geen direct antwoord, het aquaduct ligt niet in haar district, en ze hanteert een Colombiaans idioom: No tengo velas en ese entierro. Ik heb geen kaarsen op die begrafenis. Het is niet mijn gevecht, dan zegt ze: Als iemand die niet gokt en niet meer mensen wil zien gokken, is het wel logisch dat de twee bestaande casino’s volledige casino’s zijn.
Rechts?
Ze heeft haar steentje bijgedragen om deze ronde van het spel te veranderen.
Maar iedere gokker weet wie er uiteindelijk wint.
