De Law Commission van het Verenigd Koninkrijk heeft op 16 november aangekondigd dat het op zoek is naar meningen over hoe gedecentraliseerde autonome organisaties (DAO’s) kunnen worden gekarakteriseerd en volledig kunnen worden opgenomen in de wetten van Engeland en Wales.
De moeilijk te definiëren entiteit waar Britse wetgevers grip op proberen te krijgen, is een op blockchain gebaseerde (meestal) vorm van organisatie, vaak bestuurd door een native digitaal token dat deelnemers kunnen gebruiken om te stemmen over de acties van de organisatie.
Ze worden vaak bepaald door open toegang, democratie en decentralisatie, dit klinkt in theorie allemaal erg utopisch, maar omdat een DAO een gedecentraliseerde massa gebruikers is, niet noodzakelijkerwijs een opgenomen entiteit, beginnen wetgevers zich bezig te houden met het uitzoeken waar het past in of buiten de bestaande ideeën van een bedrijf of financiële instelling organisatie.
Het belangrijkste idee achter de DAO was om deze gedecentraliseerde entiteit te creëren, onafhankelijk van wie dan ook, maar alles wat de DAO wordt genoemd, is niet gedecentraliseerd omdat je altijd een verbinding hebt met iemand die het implementeert of ervan profiteert met een locatie, legt Marcin uit.
Zarakowski is algemeen directeur en voormalig algemeen adviseur van de Bitcoin Association.
Deze veronderstelde decentralisatie (of het ontbreken daarvan) maakt deel uit van de kwestie die momenteel door wetgevers wordt aangepakt, de gedecentraliseerde filosofie achter DAO’s is vaak in strijd met de realiteit dat volledige decentralisatie bijna onmogelijk is als er echte actoren bij betrokken zijn.
Zoals Zarakowski zegt: Veel succes met het kunnen bewijzen dat ze echt 100% gedecentraliseerd zijn, als iets echt gedecentraliseerd is, betekent dit dat niemand er echt controle over heeft.
Volgens deze beschrijving voldoen DAO’s niet aan het gedecentraliseerde ideaal, omdat ze nog steeds worden bestuurd door een kernteam van commissieleden die vaak de voorstellen ontwerpen die tot stemming leiden en die de voorwaarden bepalen waaronder de stemming wordt aangenomen en geïmplementeerd.
Met dat in gedachten, zou de logische eerste stap voor de Law Commission op haar reis om een thuis voor DAO’s te vinden, zijn om te zien of deze door blockchain voortgebrachte entiteiten in een bestaande categorie van organisaties kunnen worden geplaatst.
Een gedistribueerd algemeen partnerschap het is onmogelijk om een juridische entiteit te hebben die niet in de wet is gedefinieerd, zegt Zarakowski.
Wat meestal gebeurt met organisaties die door hun oprichters ‘DAO’ worden genoemd of genoemd, is dat ze het meest basale type partnerschap vormen, dat gewoonlijk een ‘vennootschap onder firma’ wordt genoemd. In de meeste continentale wetten is het de meest basale vorm van betrokkenheid, maar het is nog steeds een contract.
Een vennootschap onder firma is een zakelijke overeenkomst tussen twee of meer personen die overeenkomen om activa, winsten en de financiële en juridische verplichtingen van een gezamenlijk bedrijf te delen.
In Duitsland staat dit bekend als een civielrechtelijke maatschap (Gesellschaft bürgerlichen Rechts) en wordt gedefinieerd als een vereniging van personen of ondernemingen met een gemeenschappelijk doel en contractueel doel.
Dit is een mogelijke bestaande definitie waar de wet al rekening mee houdt en waarvoor DAO’s voldoen aan de basiscriteria, onder een algemeen partnerschap delen alle partners echter 100% aansprakelijkheid, wat betekent dat alle partners kunnen worden vervolgd voor de acties van het collectief.
Zoals Zarakowski uitlegt: Het is een contract, het heeft geen rechtspersoonlijkheid dus het kan niet worden aangeklaagd.
U zult altijd alle partners van de vennootschap onder firma moeten aanklagen, en dit is hoe DAO’s hoogstwaarschijnlijk gekwalificeerd zullen worden.
Hoewel het inpassen van DAO’s in deze categorie van organisaties misschien de eenvoudigste manier lijkt om rekening te houden met een gedecentraliseerd netwerk van individuen onder de huidige wetgeving, is het onwaarschijnlijk dat een classificatie die alle netwerkpartners volledig aansprakelijk stelt, populair zou zijn in de ruimte voor digitale activa.
Dit zou op zichzelf meer vragen oproepen: zou elk lid van een DAO aansprakelijk zijn voor zijn daden of alleen degenen die voor hun stemden?
Maakt het uit of een lid ondanks stemrecht nooit een stem heeft uitgebracht?
Een alternatief zou zijn om een geheel nieuwe juridische structuur in te voeren die meer duidelijkheid zou kunnen verschaffen aan mensen die DAO’s willen oprichten.
