Hoe griezelige zakeninstincten en hyper nieuwsgierigheid de Black Mamba ertoe brachten merken op te bouwen en buiten het veld miljoenen te verdienen.
Op 17-jarige leeftijd werd Kobe Bryant geconfronteerd met zijn eerste grote zakelijke beslissing: zijn All-American inzicht meenemen naar de wereld van de universiteitsplein of er alles aan doen om de eerste middelbare schoolbewaker te worden die rechtstreeks naar de competitie springt.
De tweetalige baller met een SAT-score van 1080 en interesse van Coach K had gemakkelijk de schoenen van Grant Hill bij Duke kunnen vullen, door een dubbele graad te behalen in Durham en een netwerk van collega’s op een privéschool te hebben.
Omgekeerd zou hij in LaSalle tot koning kunnen worden gekroond, door lokaal te blijven, zouden zijn trotse jongens tot hoofdcoach zijn uitgegroeid en een inside track hebben gecreëerd om Rip Hamilton, Tim Thomas, Jermaine O’Neal en Shaheen Holloway veilig te stellen als Philly’s Fab 5.
Beide opties waren haalbaar en bewezen, ze konden dus niet de volgende zijn Bryant, altijd een vernieuwer verzette zich tegen de traditie en begon een nieuwe.
Toen Kobe na zijn middelbare schooldiploma deelnam aan de NBA Draft, was hij zo jong dat zijn ouders zijn eerste contract moesten tekenen, dat was in die tijd een zeldzaamheid voor een bewaker, maar zijn streven naar vooruitgang zou de komende decennia een miljardenindustrie bepalen.
Een dergelijke vooruitziende blik was typisch voor Kobe, een briljante basketbalspeler die onbevreesd genoeg was om 2,2 meter lange centra en ongevraagde CEO’s op de korrel te nemen.
Zowel op het veld als daarbuiten maakten de gedrevenheid en aandacht voor detail van de Black Mamba hem tot een vijfvoudig kampioen en een gewaardeerd ondernemer en met collega’s en partners van Bryant om te horen hoe hij dacht, bewoog en evolueerde als innovator.
De Golden Boy, tegen de tijd dat Kobe Bryant aan zijn laatste jaar van de middelbare school was begonnen, kende iedereen zijn naam, van Dean Smith tot Rick Pitino.
Helaas voor die coaches wisten ze het te laat. Vreemd genoeg waren ze niet de enigen, niemand – inclusief alle jongens in Philadelphia – wist wie Kobe was, vertelde Sonny Vaccaro aan Boardroom ,niemand heeft hem ergens voor uitgenodigd.
Hij was net terug uit Italië, aangekomen in Amerika met een accent en zonder reputatie, kwam Kobe uit de achtste klas thuis in Philly als de zoon van een plaatselijke legende.
Zijn vader, Joe Jellybean Bryant, had met Dr. J in de NBA gespeeld voordat hij naar het buitenland vloog om zijn carrière levend te houden, Kobe schreef zich in op een school in een buitenwijk en ver van de pagina’s van SLAM of Street & Smith en gewende zich aan het Amerikaanse leven, terwijl Joe contact opnam met Sonny in de hoop Kobe naar zijn beroemde ABCD Basketball Camp te krijgen.
In 1972 had Joe de MVP van Vaccaro’s legendarische Dapper Dan Roundball Classic gewonnen in de tijd daarna speelde Vaccaro een cruciale rol bij het inkten van Michael Jordan bij Nike en de lancering van Air Jordan.
Een bittere breuk met het merk bracht hem ertoe zich bij zijn voormalige collega’s, Peter Moore en Rob Strasser, bij Adidas te voegen, Vaccaro nam zijn beroemde All-American-kamp van de middelbare school mee naar de Three Stripes, met als doel het merk de volgende MJ te maken.
Dat gouden kind werd uiteindelijk de ongenode zoon van Joe Bryant, we hebben Kobe heel laat binnengebracht, zei Vaccaro.
Geen enkel schoenenbedrijf keek in die tijd naar hem omdat Kevin Garnett de enige was die het echt had gedaan vanaf de middelbare school, als underclassman verbaasde Kobe het hele kamp.
De enige die niet onder de indruk was van zijn doorbraakprestatie was Kobe zelf, hij zegt: Ik wil u bedanken dat u mij dit jaar op kamp heeft gehad, meneer Vaccarro.
Ik ben echt teleurgesteld’, herinnert Vaccaro zich volgend jaar kom ik terug en word ik de beste speler van het hele kamp.’ Hij was een onbekende, geen van deze kinderen wist wie hij was.
Wat hij was en zou zijn, was de messias van Adidas Basketball en de eerste bewaker die prof werd van de middelbare school, wat hij mij vertelde was een profetie, zei Vaccaro.
Het leek erg op de manier waarop Michael Jordan jaren geleden tegen mij sprak in de zomer van 1995 gebeurden er twee dingen: de Minnesota Timberwolves behaalden middelbare scholier Kevin Garnett als vijfde overall in de NBA Draft en Kobe Bryant won de MVP van ABCD Camp, zoals voorspeld.
Terwijl universiteitscoaches achter de slungelige bewaker uit Philly aan kwamen kruipen, maakte Sonny vanuit zijn appartement in New York geduldig plannen om Kobe bij Adidas te contracteren en hem rechtstreeks naar de NBA te sturen.
Ik begon hem in stilte te rekruteren, ik ging nooit naar een middelbare schoolwedstrijd, zei Vaccaro.
Ik zei tegen Peter Moore: Dit is goed besteed geld, ik heb de volgende Michael.
Op tv begon de wereld Kobe Bryant te ontdekken toen hij verblindde in de McDonald’s All-American Game en Brandy meenam naar zijn seniorenbal achter de schermen was Adidas een meerjarige deal van meerdere miljoenen dollars aan het bedenken die het 17-jarige fenomeen tot het gezicht van hun basketbalmerk zou maken.
Het was een verleidelijke zakelijke beslissing voor alle betrokkenen en ook een enorm risico.
Er was geen garantie dat een NBA-GM het lef zou hebben om in de eerste ronde een middelbare schoolbewaker mee te nemen, of helemaal niet, Kobe kon nauwelijks een sikje laten groeien, laat staan de taak krijgen om een franchise en een sportkledinggigant te dragen.
Volgende week: Deel II van de Kobe Legende !
